To jest prawdziwa historia, która powstawała na naszych oczach, którą doskonale pamiętamy,  a dzięki filmowi Andrzeja Wajdy możemy tylko potwierdzać, że tak naprawdę było.

Film pokazuje, że Lech Wałęsa jest człowiekiem z Nadziei.

To nie są losy człowieka pokonującego poszczególne stopnie kariery. To jest czas, w którym Wałęsa zdecydowanie odgrywa rolę przywódcy dziesięciomilionowej rzeszy Polaków i wciela się w nią jako samorodny talent. Umie wykorzystywać doradców i wspierać się narodem, który w nim widział nadzieję na wyrwanie się z jarzma. Wszystko błyskawicznie przebiegało, tak nam teraz się wydaje, wtedy w latach 80 – był to niekończący się marazm.

Teraz niektórzy odczuwają, że Wolność dostali na tacy. Nic takiego się nie działo.

Jednak wtedy  nawet w najśmielszych snach nikt nie przewidywał, że za naszych czasów padnie komunizm. Czas się dłużył,  iskierki nadziei przeplatały się z udręczeniem.

Wałęsa – był słowem zakazanym. Zakończenie stanu wojennego i wypuszczenie go z internowania okazało się niezwykłym powiewem wolności. Wdzięczność nie miała granic, tłumy niosły go na rękach.

Tylko On wiedział, że wewnętrzna siła, nadzieja, a nade wszystko wiara niosły go ku wolności, którą jeśli się nie będzie szanować można stracić.  Czego uchowaj Boże.   

Młodzi ludzie wychodzili z projekcji filmu „Wałęsa. Człowiek z Nadziei”, zdumieni i zadumani. To tak naprawdę było? Padały odpowiedzi na moje prośby o komentarze do filmu.  

Wszyscy młodzi Polacy /starzy też/ powinni ten film obejrzeć. Zapewniam nie ma dłużyzn. Kobiecego ciepła, mądrości i wdzięku dodaje Danuta Wałęsa, którą doskonale gra Agnieszka Grochowska, pokazując jaka powinna być rola niewiasty stojącej u boku męża - osamotnionego lidera.

Obawiałam się gry aktorskiej Roberta Więckiewicza w roli Lecha Wałęsy, który w  zwiastunach filmu nie był dla mnie przekonujący.