"Bal w operze" Juliana Tuwima
Świetnie zagrany spektakl przez gorzowskich aktorów, przemawiających do widza językiem Tuwima. Napisany wierszem w 1936 r. „Bal w operze” jakże jest aktualny. Dzieje Narodu kołem się toczą, mądrość z głupotą, zdrady z podsłuchem, nierząd i hucpa się panoszą. Panowie się bawią, dzień się budzi jak co dzień, ludzie pracują, potem walczą, patriotyczne hasła wykrzykują. Nie chcą nędzy, pragną wolności. To wszystko już kiedyś było i chyba się nigdy nie skończyło. Olbrzymia kolista bryła stanowiąca jeden z elementów teatralnej scenografii wywołuje skojarzenia historii naprawdę kołem się toczącej.
Ciarki przechodzą do nóg od czubka głowy słysząc głos „wieszczowy”. Tuwim kpi, zarzuca, pokazuje, ironizuje rozprawia się ze światem i elitą rządzącą.
Czy ktoś z tej nauki korzysta i wnioski wysnuwa?
„ Przyjechała na targ zielenizna,
Przyjechał nawóz na pole,
I zaczęła nowy dzień ojczyzna,
Żeby pełnić posłannictwo dziejowe
I odegrać historyczną
Rolę.
Rozmyślając głęboko nad rolą
Dziennikarze szybko pisali:
ideolo - ideolo - ideolo -
A tancerzy w hucznej sali
Jeszcze ciągle diabli brali
Precz z niedolą! Precz z niewolą!
Nad poziomy! w lot i w polot!
Czas uderzyć w czynów stal!
Ideolo - ideolo -
Udał się ten piękny bal!
Ideolo - ideolo -
Czynem! duchem! wiarą! wolą!
Hej do walki! zniszczyć nędzę!
Kupą, kupą ku potędze!
Czynu! czynu! nic po słowie!
Ducha! ducha! więc po głowie
I kolbami, i salwami
Ka
Ra
Bino
Wymi !
Raz!
Dwa!
Hurra, panowie!
Ducha, panowie !
Czynu, panowie!
Raz! Dwa! Solo! Solo!”
„Bal w operze” najpopularniejszy poemat satyryczny Tuwima, zaliczany jest do jednych z ostrzejszych i brutalniejszych utworów w jego twórczości. Tuwim piętnuje zachowanie elit dwudziestolecia międzywojennego, poświęcających czas na rauty i przyjęcia. Akcja rozgrywa się jednocześnie w gmachu Opery, na ulicach miasta i okolic dzięki czemu poeta uzyskuje syntetyczny obraz współczesnej mu epoki. „Bal w operze” jest bowiem obrachunkiem ze światem. Poeta krytykuje przede wszystkim elity rządzące (sanację) oraz szerzej – całe społeczeństwo. Utwór ma zatem cechy pamfletu politycznego.
Gorzowski spektakl reżyserowali:
Lech Raczak i Daria Anfelli
Muzyka: Paweł Paluch
Scenografia: Piotr Tetlak
Kostiumy: Natalia Kołodziej
Ruch Sceniczny: Tomasz Dajewski
As. reżysera : Marta Karmowska
Kierownictwo muzyczne : Marek Zalewski
Zespół muzyczny: Marek Zalewski /fortepian/, Marcin Stachowiak/Mariusz Nowaczyński /klarnet/, Lech Serpina /skrzypce/ , Paweł Czyrka /kontrabas/, Mariusz Lipiński/Ireneusz Budny /perkusja/
Występują:
Michał Anioł
Bartosz Bandura
Beata Chorążykiewicz
Joanna Ginda
Bogumiła Jędrzejczyk
Przemysław Kapsa
Anna Łaniewska
Jan Mierzyński
Edyta Milczarek
Karolina Miłkowska – Prorok
Artur Nełkowski
Kamila Pietrzak – Polakiewicz
Bożena Pomykała – Kukorowska
Marta Karmowska
Krzysztof Tuchalski
Cezary Żołyński
 | 
