Babcia była kronikarką, dziadek leśniczym

Babcia szyła, wyszywała i na drutach dziergała

Suknie z tafty ozdabiała

Wymyślne wzory projektowała

Dziadek czytał i polował

W leśnym biurze urzędował

Babcia gromadziła fotografie

Układała skarby w szafie

W kufrze i na strychu

Było bibelotów całe licho

A w tym wszystkim czwórka dzieci się plątała

Cała rodzina  się szanowała i tradycje hołdowała

Dzięki temu dziś jesteśmy

Możemy milczeć nic nie mówić

Poczuć bliskość swojej krwi

A to dzięki ci – babciu Eugenio i dziadku Łukaszu

Dziś jest z nami córka Ania, którą witam uroczyście

Wszystkich pozostałych tak jak umiem – vivat Wyście!

Córka Irka czeka w domu

Ona to zorganizowała i cały czas mnie dopingowała

Czy już wszyscy przyjechali, czy bileciki dostali

Czy na pewno w „Kandelabrze” się spotkali?

Chce zobaczyć wszystkie pokolenia

od małego do dużego – każdego hardziewiczowskiego.

Córka Halina

Zmysł artystyczny miała

Szyła i projektowała teatralne stroje

Wiktor grał na akordeonie

Anna przyrządzała i dekorowała wytworne potrawy

A Irena pisała i nauczała bez obawy

Przypominam

Babcia była kronikarką, pociągnęła mama to

Napisała kilka wierszy na papierze
w myślach  - poematów, epopei

Rysowała leśne dworki i niedźwiedzie w kniei

Sporządziła dzieje rodu z tradycjami

Po to by młodzi mogli rozpoznać się sami

Dzieje Hardziewiczów były smutne i wesołe

Był na wileńszczyźnie dom spokojny i radosny,

Były lata pełne grozy wywózki i wygnania

Ale zawsze pod opieką najwyższego Pana

Babcia miała na Syberii obrazek Ostrobramskiej Mateczki

Do niej się modliły wszystkie dziateczki

Przeżyli wygnanie wrócili do kraju

I oto jesteśmy w naszym polskim raju